"Nie chcę się bawić z moim dzieckiem..."!

Czy zabawa z maluchem to aż taki problem?

Zabawa Z Dzieckiem

Mój synek ma 13 miesięcy, a ja jestem po prostu chora, gdy mam się z nim bawić Nie znoszę tego, nudzi mnie to, męczy, a wiem, że powinnam Czy można zrobić coś by zabawa z własnym dzieckiem nie była męką?

Ja też nie lubię, nie chce mi się ale to robię żeby dziecko było zadowolone. wiadomo przecież że dorosłemu człowiekowi nie będzie sprawiała frajdy zabawa klockami itp. gdybyśmy to lubili to robilibyśmy to w liceum, na studiach itp.

K**de, dziewczyny, czy wy też miałyście taki okres? Zauważam, że kompletnie nie chce mi się już bawić z moją dwuletnią córką….nie wiem czy to już “zmęczenie materiału” (siedzę w domu już przeszło dwa lata i non stop z dzieckiem – mąż bardzo dużo pracuje i nie mam tu nikogo do pomocy) czy może natłok obowiązków (3 miesiące temu urodziłam drugie dziecko)… Zauważam, że tylko czekam aż będzie wieczór i dzieciaki zasną… Nie chodzi mi o to, że mam dość dziecka i mi przeszkadza, ale że nie chce mi się z nią grać, układać, czytać… [suzi]

Zabawa Z Dzieckiem

Na forach roi się od wpisów, na których matki żalą się, że nie chcą i nie mają ochoty bawić się z własnymi dziećmi.

Dlaczego nie lubimy bawić się z własnymi dziećmi?

Aż 83% rodziców deklaruje, że nie ma czasu na zabawę z dziećmi. Jednak badania wykazały jednocześnie, że deklarowany brak czasu może wynikać z faktu, że rodzice narzucają sobie nierealistyczne wymagania dotyczące wspólnej zabawy. Rodzice często myśląc o zabawie z dzieckiem, myślą o przykrym obowiązku. Większość z rodziców nie wie, w co się bawić z dzieckiem, a wszelkie dziecięce zabawy uważa za nudne. Niejednokrotnie dorośli nie potrafią spontanicznie bawić się z dzieckiem, nie mogą odnaleźć się w świecie, w którym nie ma z góry ustalonych reguł i norm. Niska kreatywność i zahamowanie rodziców, problem z “wygłupiania się” utrudniają rodzicom zabawę z dzieckiem. Przez niewłaściwe nastawienie wielu rodziców wchodzi w zabawę z negatywnymi emocjami, napięciem i niechęcią.

Czy zawsze tak było?

Według Davida Lancy’ego – eksperta zajmującego się badaniem relacji rodzic-dziecko w ujęciu antropologiczno-historycznym już sama koncepcja rodzica bawiącego się z dzieckiem jest absolutną nowością. Aż do lat 60-70-tych ubiegłego wieku, to dzieci bawiły się z innymi dziećmi, a dorośli dołączali tylko wtedy gdy mieli na to ochotę. Wg Lancy’ego współcześnie dzieci izoluje się od innych dzieci, a rodzice, którzy wzięli na siebie to całe bawienie się, nie są do tego przygotowanymi.

fot. istock.com

Jak sobie radzą rodzice?

Temat jest dość wstydliwy, więc mało kto mówi otwarcie, że nie lubi się bawić z własnym dzieckiem. Taka postawa nie jest akceptowana. Przecież kochasz swoje dziecko i nie chcesz wyjść na nieczułą i egoistyczną matkę.

Wielu rodziców uważa, że spontaniczna zabawa to strata czasu, a dla dziecka lepsze są zajęcia, które pozwalają rozwijać potencjał i poszerzać wiedzę. Widać to po zainteresowaniu, jakim cieszą się wszelkie zajęcia dodatkowe już dla dzieci. Często także po 8 godzinach pracy i listą rzeczy do zrobienia, ciężko dorosłym czerpać przyjemność ze wspólnie spędzanego czasu.

Brak kreatywności w zabawie z dzieckiem przekłada się jednak na kreatywność w obszarze wymyślania wymówek- muszę pozmywać, posprzątać itd. Są to czynności, które owszem rodzic musi wykonać, ale często nie dokładnie w tej minucie, gdy chce się dziecko bawić. Coraz częściej w sytuacjach “kryzysowych” = nie wiem jak/ nie chce mi się bawić, rodzice sięgają po bajki w telewizji, telefony i tablety.

Zniechęceni rodzice często jednocześnie podczas zabawy robią coś innego, np. oglądają wiadomości, ulubiony program, zerkają na komórkę, komputer. Dziecko to czuje, wie, że tak naprawdę to z nim nie jesteśmy, taka zabawa nie przynosi satysfakcji, nie zaspokaja potrzeby bycia razem, współdziałania.

Co możesz zrobić?

Dzieci, szczególnie w wieku przedszkolnym, potrafią być bardzo absorbujące i nachalne. Kluczem do sukcesu jest racjonalne podejście i zdrowy rozsądek. Zamiast robić uniki, rozmawiaj z dzieckiem. Mów, że chętnie się pobawisz, np. zagrasz w grę, ale później będzie musiało zająć się samo sobą. W gorszych chwilach tłumacz dziecku, że się źle czujesz i poleżysz, a maluch niech spróbuje się sam chwilkę pobawić. Nie rzucaj jednak Zajmij się czymś, małe dzieci potrzebują wskazówki, zaproponuj, żeby coś dla ciebie narysowało lub zbudowało z klocków.

Czasem proponuj zabawy, w których możesz być bierna, np. jesteś u fryzjera, kosmetyczki, jesteś pacjentem, a może widzem przedstawienia. Być może dziecku wystarczy obecność mamy.

Często, nawet 20 minut, poświęcone w 100% dziecku, bez telefonów, gotowania, sprzątania w międzyczasie daje więcej satysfakcji dziecku niż pół dnia niby zabawy. Czas aktywnej i pełnej naszego zaangażowania zabawy zupełnie wystarczy.

Jeśli zabawa w księżniczki, czy superbohaterów cię męczy, proponuj dziecku rzeczy, które interesują cię. Czytajcie wspólnie książki. Lubisz muzykę? Wspólnie tańczcie i śpiewajcie. Lubisz aktywność fizyczną, pomyślcie o sportowych konkurencjach rodzinnych.

Warto także maluchy wciągać w domowe zadania: pomoc przy segregowaniu prania, sprzątaniu, czy gotowaniu. Pomoc początkowo może będzie mało efektywna, ale da zajęcie dziecku, pomoże mu zdobywać nowe umiejętności. Dzieci szybko się ich nauczą, a pomoc w domu będzie dla nich zupełnie naturalnym zajęciem.